Bugatti EB110

Bugatti EB 110 GT – samochód produkowany przez francuską firmę Bugatti, który pojawił się w 1993 roku[2]. Firma Bugatti obchodząca 110-rocznicę urodzin swojego założyciela Ettore Bugatti zaprezentowała EB 110. Kompozytowe panele nadwozia są wykonane z włókien węglowych, Kevlaru, Nomexu, wzajemnie ze sobą posklejanych żywicą epoksydową. Mimo zastosowania lekkich materiałów samochód ma znaczną masę wynoszącą 1620 kg w wersji GT. Wynika to z napędu na cztery koła. Pod nadwoziem znajduje się rurowa rama przestrzenna, do której zamocowano silnik. Silnik to 3.5 L jednostka V12 z 4 turbosprężarkami japońskiej firmy IHI wytwarzająca moc 560 KM. Centralny silnik zamontowany jest wzdłużnie. Napęd jest przekazywany na obie osie (4x4). Samochód ma bardzo dobre hamulce. Przy prędkości ponad 100 km/h potrafi się zatrzymać po niespełna 34 metrach. W 1992 roku zaprezentowano bardziej radykalną odmianę tego modelu, noszącą nazwę EB 110 SS (SuperSport). Moc wzrosła do 611 KM i prędkość maksymalna mocniejszej wersji wynosiła ponad 350 km/h[1]. Od 1991 do 1992 EB110 był najszybszym produkowanym seryjnie samochodem świata do momentu zaprezentowania McLarena F1.

EB 110 Prototyp

Prototyp powstał w 1989 roku z ręki Paolo Martina. Silnik w założeniach miał te same parametry z wyjątkiem mocy która miała wynosić około 600 KM, tymczasem w oryginalnej wersji moc wynosiła 550 KM. Paradoksem jest to, że dopiero wersja SS spełniła założenia konstruktorów, którzy zakładali że moc 550 KM będzie wystarczająca.

EB 110 SuperSport

Najmocniejsza wersja EB110 to SS wyprodukowana zaledwie w 31 egzemplarzach. Moc w tym modelu została zwiększona o 50 KM i wynosiła 600 KM. Posiadała inne doładowanie 1.2 bar, gdy seryjny GT posiadał 1,05 bara, wzmocniono zawieszenie i hamulce wraz ze wzrostem mocy polepszył się moment obrotowy.

EB 110 Dauer SS (SuperSport)

Auto na zamówienie oferowane było od 1998 do 2007 roku przez jakiś czas jako przeróbka w firmie Dauer, moc auta w zależności od wersji jaką życzył sobie klient mogła zostać oryginalna lub podniesiona poprzez zmianę oprogramowania sterującego pracą silnika, podniesienia ciśnienia 4 turbin lub zamontowanie wyścigowego systemu wydechowego firmy Remus, dzięki wszystkim modyfikacjom silnik legitymował się mocą 705 KM, duża utrata masy powodowała, że osiągi były jeszcze lepsze niż w modelu seryjnym SS. Ten pojazd zadebiutował podczas Grand Prix Monako Formuły 1 w maju 2001 roku. Przyspieszenie od 0-100km/h wynosi 3.2 s i prędkość maksymalna to ok. 370 km/h. Ten model został wyprodukowany tylko w limitowanej edycji wynoszącej 5 sztuk, w kolorach (niebieski, czarny z elementami Kevlaru, srebrny, ciemno-srebrny). Najczęściej spotykaną wersją jest czarna z elementami kevlaru, ponieważ jest ona promocyjnym pojazdem firmy Dauer.

EB 110 w sporcie

Bugatti przygotował też specjalną wersję EB 110, EB 110 Le Mans, która brała udział w słynnym 24-godzinnym maratonie na Circuit de la Sarthe. Firma po reaktywacji nie odnosiła sukcesów w sporcie. Powstał też egzemplarz do bicia rekordu prędkości na lodzie, którego średnia prędkość obu przejazdów wyniosła 296 km/h. Podczas produkcji '110' powstał też eksperymentalny EB 110 GT GreenGas, napędzany gazem ziemnym. Ciekawostką było to, że uzyskał on prędkość większą niż seryjny EB 110 GT (342 km/h) 344 km/h.